اصلا دلم نمیخواد وبلاگمو آلوده به غرغرهای روزانه و تکراری کنم ولی حس میکنم اگه این افکار بهم ریخته رو جایی ثبت نکنم و به زنجیر نکشم، دوباره برمیگردن و مغزمو منفجر میکنن. برام مهم نیست کسی اینا رو بخونه

یه مدت طولانی حال دلم خوب نبود. مثل آهن ربا، اتفاق ها وافکار بد و منفی رو به خودم جذب میکردم و هیچ راه فراری هم نداشتم. شب ها از فکر به آینده و احساسات فراموش شدم، خوابم نمیبرد. صداهای

این روزها فشار زیادی رومه! کلی وزنه ی سنگین رو باید با خودم این ور اون ور ببرم؛ صداهای اطرافم زیادی بلندن، طوری که صدای خودم و نجوای درونم به گوشم نمیرسه. هر روز، تکراری تر از روز قبل، از

گاهی اوقات حس میکنم یه روزی قراره به تمام آدم های مهربون اطرافم آسیب بزنم. به قول “هیزل” توی کتاب ” نحسی ستارگان بخت ما” مثل یه نارنجکم که هر لحظه ممکنه منفجر بشم و تمام آدمهای اطرافم رو با

قبل از قرنطینه، زندگیم کاملا برنامه ریزی شده و روی فرم بود. مثل یه بچه ی خوب صبح ساعت 5 پا میشدم نمازمو میخوندم، کارامو میکردم، سر حوصله صبحانه میخوردم و میرفتم مدرسه. از مدرسه که میومدم، بعد از ناهار

بعدا نوشت: حیف بود این متن رو نذارم اینجا. کاش اون موقع که مینوشتمش میدونستم که علاوه براینکه دوران نوجوانی خودم داره تموم میشه، وبلاگ دوران نوجوانی من هم داره به آخرای عمرش میرسه:) از خودم،وبلاگ عزیزم و همگی شما

چند وقتیه که خیلی جاها میشنویم دهه هشتادی ها رو با القابی مثل گودزیلا صدا میزنن،برامون آهنگ هم ساختنو بهمون برچسب پررویی زدن.میگن ما بیشتر از سنمون میدونیم و زیادی کنجکاویم.من اینو قبول دارم،نسل من خیلی زود داره پیشرفت میکنه،خیلی